Zo als zij kon staren, kon niemand anders dat.
Daar het gehele universum inclusief de zin van het leven zich verstopte achter haar grote blauwe ogen.
Hij had zelfs moeite om haar recht in de ogen te blijven kijken.
Vooral als ze dan ook nog eens, als klap op de vuurpijl, haar rechter wenkbrauw op trok en met haar lippen de meest speelse glimlach ooit liet zien.
Zij zat met haar hoofd in de wolken.
Niet met een roze bril, maar een beetje met haar ziel onder de armen.
Het liefst zag zij zichzelf met één vingerknip op een verlaten strand met, onder een blije zon, in de ene hand een fijn glas wijn en in de andere een goed boek.
Of een goede wijn en een fijn boek, om het even.
Als ze er maar alleen mocht zijn. Niet dat ze ongelukkig was, maar er sloeg een besef in.
Het besef dat ze zich altijd maar in allerlei bochten wrong, om anderen te helpen om anderen te helpen en er voor andere te zijn.
Altijd.
Maar nooit voor zichzelf.
Tot nu.
Het kostte misschien iets meer moeite dan een enkele vingerknip en zelfs zonder een lekker wijntje en een mooi boek, was het adembenemend fijn om de zon in de zee te zien zakken.
