De Smart televisie heeft iets onder de leden en het irriteert enorm. Ik besloot dat het tijd was voor een goed gesprek met deze platte kleinzoon van de kijkbuis. Nu doe ik dat sowieso wel vaker. Kletsen met dingen. Leuk idee voor een programma bij SBS. Nou ja, vaker, zeg maar gerust constant. Ik lul wat af als ik in mijn uppie ben. Fikse ruzie’s met de stofzuiger, zwaar overleg met de gordijnen, dat soort dialogen. Laatst bracht ik, met de rest van het keukengerei nog een toost uit op de broodrooster. Enfin, nu was het tijd voor een privémomentje met de televisie:
‘Kijk, ik snap best dat je een kutleven hebt. Vaak zwart voor je ogen en als je dan eens aan mag, krijg je drie-en-negentig procent van de tijd slap gelul voor je kiezen, maar denk je dat het voor ons zo fijn is? En dan ga je nu ook elke keer dat we een onderonsje met je willen een beetje tegenstribbelen. Uit, aan, uit, aan. Had je misschien liever een lichtknoppie willen zijn? Is dat het? Hebben we hier nou gewoon te maken met een moderne kijkdoos die last heeft van een identiteitsstoornis? Natuurlijk is het kut dat je alleen mag shinen als de verveling is toegeslagen in huis, maar ik kan je verzekeren: als de relatie op deze voet verder gaat, ga je in een doos naar je schepper toe en komt er een andere, wel werkende treurbuis op jouw plek.’
Zijn reactie raakte mij harder dan dat ik mij had kunnen beseffen bij voorbaat. Natuurlijk heb ik ook wel eens opstartproblemen. Bijna elke ochtend. Daar hoor je ook niemand over klagen. Hij liet mij inzien dat ik misschien ook wat vaker mijn werk moet doen als ik ontwaak. Shinen, gelukkig zijn en knallen. Toch fijn dat ‘ie mij hier op gewezen heeft. Geen verkeerde been meer in de ochtend vanaf nu.
En om het goed te maken ging hij nu maar één keertje uit en aan.
Na een diepe zucht van mijn kant uit en door nog één keer de aan-knop in te drukken kon ik toch nog net het einde van “Help, mijn man is klusser kijken”.
