| Welk een lul ben ik. Een oetlul, een lullige of desnoods een lulverhaal an sich. Ik kan soms zo stom zijn, en ben dan ook misschien echt zo stom. En met misschien en soms bedoel ik dan ook gewoon eigenlijk te beschrijven wie ik ben. Iets met een lul. Net zo goed, net zo slecht. Niet omdat ik een slecht persoon wil zijn en allerminst omdat ik mensen pijn wil doen, maar blijkbaar draag ik iets in mij wat mij altijd de verkeerde helft van mijn persoonlijkheid doet laten zien. Ik toon mij op onverklaarbare wijze als de verafgoding. omdat ik stomweg in mijn eigen hoofd de gedachte kan hebben dat ik datgene kan zijn wat medemensen zou moet verafgoden. … ‘Ik haat het als mensen drie werkwoorden achter elkaar schrijven,’ Ik doe echt mijn best, oprecht. De lul die ik niet wil zijn, noem ik een Erik, maar met elke letter die ik in gedachte plaats – of uiteindelijk in getypte letters – verbaas ik mij. Ik verwacht mij. Maar. Ik benijd ook wat ik doe. Ik zie in dat wat ik schrijf voor mij fijn is, maar ook voor anderen. En ik maar hopen dat het schrijven iets teweeg zou kunnen brengen. ‘Ik haat het als mensen drie werkwoorden achter elkaar kunnen schrijven.’ Wij zijn als drie werkwoorden, lief. Ik, jij en ons zijn drie woorden die per stuk nog niet eens vier letters waard zijn, maar qua waarde verder gaan dan het alfabet. Werkwoorden klinken als uitrusten als ik bedenk hoe fijn het is te hebben wat ik heb, ondanks dat ik er hard voor werk. En dan ben ik die lul. Die lul die niet inziet dat het ons beter is door jullie en niet door mij. Al zeg Jij van wel. ‘Ik haat het als mensen drie werkwoorden achter elkaar zouden kunnen schrijven.’ Ik haat het ook als Jij kan zeggen dat een vent als Sarri (de trainer van Juventus) zijn werk niet goed doet. Zijn werk niet goed zou kunnen doen omdat hij zijn eigen standpunten verkiest boven zijn werk. Terwijl hij beide als heiligheid ziet. Rare vent, raar voorbeeld. Maar goed, hier kan ik net zo goed een lul in zijn, mocht deze discussie op tafel komen. Drie werkwoorden? Ik haat het als mensen drie werkwoorden achter elkaar al schrijvende zouden kunnen bedenken. … Ik heb dus ooit een mooie Italiaanse man mogen ontmoeten. De naam ontschiet mij nu, maar die weet Dennis wel. Maakt niet uit. Wat er wel toe doet is wat hij zei. Constant en stante pede: ‘Leven, laten leven, laten genieten.’ Vijf. |
