Ik bedacht mij iets bedacht te hebben.
Gewoon, omdat het kan.
En het voelen van iets bedenken,
deed mijn hart nog sneller kloppen.
De leegte (eenzaamheid) de kop in.
En zelfs het leven zonder plan.
Deed mijn gedachtegang niet stoppen,
dus daar ben ik voller van.
Ik lazer op, ik schei uit.
Ik ga door, geen rem te zien.
Ik leef, ik strompel verder.
Ik twijfel niet, of toch misschien.
Adem in en knipper enkel,
nu de adem langzaam aan,
toch haar weg wel weer kan vinden,
waar ik met haar heen wil gaan.
Ik geniet, ik vind van wel.
Ik haal mijn schouders nog eens op.
De last die ligt dan maar iets hoger
en dan ook dichter bij mijn kop.
Zodat ik hoor wat mij nu dwarszit,
want we liggen op één lijn.
Dus dat druppelende zeiken,
blaas ik weg en het voelt fijn.
Ik voel mij fijn.
Geen strijd, geen lijdensweg, geen stress
geen tegenstrijdig wanbeleid
beteken lijnen zonder einde
en geen kant raakt wal nog lijn
kant het bijna niet geloven
doe onzekerheden pijn
ben vertieft over mijn wezen
en toch voel ik mij zo fijn.
Ik lazer op, ik schei uit.
Ik ga door, geen rem te zien.
Ik leef, ik strompel verder.
Ik twijfel niet, of toch misschien.
Adem in en knipper enkel,
nu de adem langzaam aan,
bij mijzelf het licht weer aan gaat
en ik stiekem slapen ga.
Alle tijden, al het fijne
jij bent groot en ik ben klein
ik ben gek, de rest is leiper
daarom vind ik mijzelf fijn
Ik voel mij fijn.
