Zo ben ik woke, zo ben ik wakker
Ik versta wel wie ik ben, maar ik snap niet
Of ik alles snap maar ik snakker
naar te weten wat ik niet kan zien
Zo kwam het punt dat ik mezelf geen licht gunde
in mijn ogen, m’n dagen of als tegenlicht
Rekende het uit, hogere wiskunde
min min dat moet een plus zijn, maar ik, ik had nul zicht
Ik zag het dal, vanaf boven, dacht ik
Maar ik stond onderaan de trap (grappig)
wat ik bedacht had, was vooral dat ik niet zag
dat ik halverwege stond, maar nu gevallen was
Een bodem vol stenen, geen geest meer te geven
mij om het even, niks meer voor mijn leven
En na regen komt zonneschijn? nou niet bij mij
Er hangt een klein vies wolkje boven mij die niet verdwijnt (en dat doet pijn)
Een hele weg naar de hel, in mijn gedachte dan
Gaf voor mij op dat moment de hemel aan, want
wat was het ergste wat mij daar dan stond te wachten
een eindeloze nachtmerrie? Die kon ik aan
Dacht ik, stoer te zijn, schone schijn
moedig te wezen zo voor mijn eigen
Maar was een tweestrijd
Want ik was, veel te klein met te veel pijn
en ze zei nog
Je moet toch iets meer om jezelf geven
Ik verstikte in mijn denken en grenzen werden belemmerd
verder dat werd een never en ever had nu een rem en
ik zag mezelf van bovenaf waar ik bedacht
het gat wat je nu zien kan, dat is nog niet jouw graf
Ik moest weer zoeken, zoeken naar een weg
Dood wilde ik niet, dus de dood had nu de pech
En door het schrijven kan ik mezelf weer zijn
En schrijf ik alles weg in rijm en dat is fijn
Hoe bizar dat je jezelluf zo verliezen kan
(adem in, adem uit) adem in
maar dat je verder kan gaan, ja dat zegt het al
Dat is meer dan een verademing
Ik, zat in de put, maar had dus mensen om mij heen
want het had geen enkel nut, zo erg was ik niet alleen
Ook al vond ik alles kut, en klinkt klote meer gemeen
Lullig was een einde maken zag ik in door iedereen
Beleefde, alles wat ik deed, vol overgave
verleden was niet vlekkeloos, maar moest even graven
want alles wat ik meegemaakt had, was op schaal
erregens wel heftig, maar wel minder dan normaal
Dus kon ik opstaan, mijn rug recht
life, love, laugh, maar dan oprecht
Ik, klauter mijn pad op, met één zin als betoog
In het dal is er maar één weg en die weg die is omhoog
