| ‘Eerlijk?’ ‘Eerlijk.’ Ik meende het ook echt. Ze keek mij aan alsof ze probeerde te lezen wat er achter mijn voorhoofd rondcirkelde. Zo mooi om te zien hoe iemand jouw woorden niet voor lief neemt. Ik doe dat zelf ook: ‘Ik hoor wel wat je zegt’, maar ondertussen weet je dondersgoed dat de woorden de juiste lading niet dekken. Er zit nog een gedachte tussen de uitgesproken zinnen. Ze noemen het ook vaak een “tussen-de-regels- door”. ‘Laat me nou toe.’ Alhoewel ik haar graag toe laat, blijft het toch een soort van irritant om te zien hoe ze zichzelf niet toe laat bij mij. Ik open de deur, terwijl zij twijfelachtig toekijkt hoe het gat van de deur met de dag kleiner aan het worden is. Niks kansloos. Meer de kans om in te zien hoe open deuren gesloten kunnen worden zonder moeite en dat het toch de moeite waard is om eens in de zoveel tijd de deur open te houden voor een ander die alles behalve kansloos is. Of sterker nog: de moeite waard is. Zo verdoe ik ook de tijd met mijzelf. Ik blijf een nutteloze, nietsverhullende mongool met veel te veel woorden om niks. Niks waard zijn is ook een kunst. Denk ik dan. |
