Ze snapte gewoon niet helemaal wat het probleem zou zijn. Logisch. Ik was ook niet op mijn top qua redelijk denken. Zijn ook andere woorden voor, maar deze volstaan nu wel.
Ik had gehoopt op een wonder. Na een lange tijd hopen, was het er ook wel tijd voor. Je zou het ongeveer kunnen vergelijken met: ‘na regen, komt zonneschijn.’ Alhoewel, ik heb de afwisseling tussen die twee wel vaker meegemaakt. Van de regen tot de zon en andersom.
Ik was misschien ook onredelijk. Niet dat het mij wat uitmaakte, aangezien ik op dat moment de juist aangewezen persoon bleek te zijn die haar als onredelijk beschouwde. Ik wist ook dondersgoed dat zij haar best deed. Dat was het hele probleem ook niet. Zij deed haar best op haar manier. Ik zag dat. Zij deed minder haar best naar mijn idee op de momenten dat ik dat fijn had gevonden. Niet haar schuld. I know. Soms is het gewoon zo dat je elkaars wensen minder goed in kan schatten. Soms is het zo dat je de ander moet bekijken met een blik anders dan die van jezelf. Vluchten kan. Altijd. Maar is de grens, in dat geval, misschien de juiste en is dat aan de andere kant van de streep veel leuker omdat de andere kant is, in plaats van dat het in de loop der tijd gewoon slechter blijkt te zijn.
Ik weet nu inmiddels zeker dat de grens overschrijden zowel fijn als kut kan zijn. Op meerdere manieren.
Maar.
De weg vinden, samen, is vaak nog lastiger.
Maar.
De route samen afleggen nog lastiger.
Maar.
Lopen tot de zon komt, is ook niet altijd de oplossing.
Als we altijd redelijk zouden zijn, zou het veel onredelijk maken, maar als er altijd zon zou zijn, zou je mijn regen niet kunnen leren kennen en kan ik je ook niet helpen te schuilen.
Pooh-etisch?
Misschien wel, misschien niet.
Maar één ding is zeker:
