| ‘Hallo dokter.’ ‘Hallo patiënt. Neem plaats.’ ‘Dank u.’ ‘Wat scheelt er aan?’ ‘Ik heb een bult op m’n lul.’ Ik ben niet zo van het kloppen. Ik val liever met de deur in huis. Huisartsen hebben ook tijdnood en bij hun is tijd écht geld zeg maar. Plus het feit dat ik net al te veel tijd in een wachtkamer heb moeten doden en ik heb ook meer te doen. ‘En u heeft een ontsteking in het oog zie ik.’ De dokter belt ook liever niet aan. Ik waardeer het wel als een huisarts zelf initiatief neemt. We liggen blijkbaar op één lijn. Wat mij opvalt met mijn rechteroog, terwijl zij in mijn linkeroog aan het wroeten is, is dat haar spreekkamer enorm is. Veel te veel ongebruikte en dus nutteloze ruimte lijkt mij. Misschien heeft ze iets te compenseren. Achter haar bureau staat ook een soort van nachtkastje met daarop een plant die veel te klein is voor dat kastje. Het is uiteraard niet echt een nachtkastje, maar het zou er niet voor onderdoen. De plant herken ik niet. Niet dat ik een doorgewinterde hovenier ben, maar ik weet wel een beetje wat ik eerder wel of niet gezien heb. De plant is ook foeilelijk en daar houd ik wel van bij planten. Ik houd namelijk niet van planten en planten houden niet van mij. Behalve de lelijke planten. ‘Even staan en de broek richting de enkels alstublieft.’ Het klinkt net als een foute pornoscène uit de jaren tachtig. Weet niet waarom ik het fout noem. Is eigenlijk niks fout aan, blijkbaar kickte de mensen daar toentertijd op. Terwijl de dokter op haar knieën doet alsof we de derde date al gehad hebben valt mij nog iets op. Wacht! Ze zei trouwens niet ‘even staan en de broek richting de enkels alstublieft’. Ze zei: ‘Dan nu het friebeltje. Even staan en de broek richting de enkels alstublieft.’ En terwijl mij nog iets aan de kamer opviel begon ze te gniffelen en excuseerde zij zich. ‘Ik zeg altijd “friebeltje” bij bultjes. Niks lulligs bedoeld.’ ‘Geen probleem, dokter.’ Maar in de kamer hing dus ook een foto van een gezin. Op zich niet heel gek natuurlijk, behalve dan dat de dokter er op ontbrak. Vond het toch opmerkelijk. ‘Leuke foto, dokter.’ Terwijl ze mijn broek weer in de tegengestelde richting van mijn enkels optrok, wierp ze een blik richting het gezin. ‘Vond ik ook. Zag het liggen in de kringloop vanwege de lijst, maar ik wilde het gezin niet weggooien.’ Ik begreep haar wel. We liggen per slot van rekening op één lijn. ‘Zo. Je kan een zalfje halen bij de apotheek en tweemaal daags smeren op de ontsteking.’ ‘En het friebeltje?’ ‘Gebakken lucht. Niet te veel opblazen en geen deuren mee platlopen.’ |
