| Ze staren samen naar de etalage. Hij zielsgelukkig en zij tot over haar oren. Beide staren ze naar de etalage, maar bekijken ze haar anders. Hij met een roze bril, zij vanaf een wolk. De etalage staat er hetzelfde bij voor de twee, maar voor hem is zij de toekomst en voor haar is zij een vanaf nu. Een samen zijn ze nog niet zo heel lang. Al voelt het als een eeuwigheid. Net als dat vervelende cliché zinnetje: ‘Het voelt niet alsof ik jou pas net ken’. Hij kende haar ook wel iets langer, maar dan alleen van gezicht. Nu kent ‘ie ook haar masker en wat er onder zit. Ook wat lager dan haar gezicht is en dat er boven. Hij kent de moedervlekjes, de nukken en haar thuisbezorgd.nl-verslaving nu. Hij geniet er van. Met volle teugen. Zij kent hem ietsjes korter, zegt ze, maar stiekem kent ze hem net zo lang. Ze leerde zijn nukken al kennen vanaf het moment dat hij haar zag. Ze zag namelijk dat hij gefrustreerd raakte toen hij dacht dat zij hem niet zag staan. Zij zag dat wel. Ze genoot daarvan. En van hem. Met volle teugen. De etalage staart naar de twee in elkaar gesmolten personen die op hun beurt weer verdwalen in de etalage. Vroeger liepen zij ook wel eens langs deze etalage. Apart van elkaar en dus ook in een compleet andere tijd. Toen deed de etalage niks met ze. Dat is nu wel anders. De etalage staat vol pracht en praal, vinden ze samen. De etalage snapt het en doet extra haar best. Zo verrukt is ze dat zij samen voor haar staan. Het maakt haar gelukkig. Zelfs terwijl ze allang weet dat hij via de weerspiegeling in het raam, niet eens naar haar kijkt, maar naar die ander en die ander naar hem. De etalage aanschouwt het en ze geniet er van. Met volle teugen. |
