| Zij keek alsof ze het zat was. Alsof de tijd leek te kruipen net zoals zand zou doen in een zandloper zodra het nattig zou zijn. Geen reden tot paniek, dacht hij. Ik genoot van het schouwspel met volle teugen, maar besefte mij dondersgoed dat dit alles een betrekking had op ieders leven. Ik dacht, door middel van liplezen, dat hij haar vertelde over zijn fouten. Of zijn gebreken. Ik kan niet zo heel goed liplezen, dus het had ook net zo goed over Jomanda kunnen gaan. Maar ik vond dat het over zijn fouten ging. Ik wilde dus iets schrijven over perceptie. En toen kwam dit moment op mijn schrijfpad. Zij keek alsof ze hem zat was. Hij bleef blaten voor het leven en ook alsof zijn woord het hoogste moest zijn. Alsof zijn denken bij haar moest begrepen worden. Een moetje, met alle nukken van dien. Zij knikte. Weliswaar niet naar tevredenheid, maar wel begripvol. In de hoop zijn toon maar in toom te houden. Nu beschrijf ik het als de derde persoon, het derde wiel of de irritante lul die een gesprek probeert af te luisteren, maar ik weet wel dat ik de sfeer snap. Als voyeur dan. Zij keek alsof zij zat was. Ik was zatter. Hij was way beyond aangeschoten. Maar we hadden wel een verband. En dat op een vrijdag. |
