‘Opeens had ik een open verklaring,’ riep Erik vol overtuiging.
‘Een wat?’
‘Een verklaarbare opening!’
‘Erik?’
Erik was al des hemels. Stuiterend en al. Ik zag het vuurwerk in zijn ogen en het vuur aan z’n schenen, maar ik miste de essentie.
‘Bedoel je misschien een openbaring?’ vroeg ik in de hoop een concreet antwoord te krijgen.
Erik keek twijfelachtig naar het plafond.
‘Nou ben ik kwijt wat ik kwijt wilde.’
‘De kluts?’
Ik had Erik al vaker vol euforie gezien en van die schaarse momenten heb ik geleerd hoe achterlijk simpel, doch doeltreffend zijn denken kan zijn. Zo bedacht hij ooit dat kroegen zich moeten verenigen en een religieuze beweging moeten starten. Dan zijn de kroegen voortaan kerken en hoef je minder belasting te betalen.
‘Dan kan de prijs van de drank omlaag! Geniaal toch?’
Ik maakte destijds een diepe buiging en nam nog snel een slok van mijn veertiende wodka cola.
Ik was dus daadwerkelijk benieuwd, maar had het op dit moment blijkbaar al verpest. Zelfs toen ik hem vroeg om het tóch te zeggen, deed Erik zijn armen als een zeven jarige over elkaar en schudde zijn hoofd heftig heen en weer. Als er stoom uit zijn neus had kunnen komen, was dit het juiste moment geweest.
Ik snap het wel. Ik vind het zelf ook super irritant als ik iets wil vertellen en iemand anders dan een beetje dwars of melig gaat doen. Op zo’n ogenblik noem ik dat dan kansloos, terwijl ik zelf ook vaak van die acties maak. Erik vertelde mij ooit dat ik mij daar niet zo druk om moest maken.
‘Kijk, jij gaat je dus druk maken over iets wat jij bij een ander doet, hè. Maar die ander, die gaat zich ook irriteren dat jij dat doet. Dan zijn we elkaar én stress aan het geven op de momenten zelf én achteraf,’ zei Erik als een heuse dokter. ‘En van stress ga je dood. Wil je soms dood?’
Erik schudde nog steeds woest zijn hoofd. Ik besloot zijn lege glas maar bij te vullen.
‘Ik zat dus te denken,’ hoorde ik vanuit de woonkamer. ‘Dat we eigenlijk altijd wodka cola drinken, maar daar hebben we nu al een soort van immuniteit voor opgebouwd hoor.’
Ik zette de verse glazen op tafel.
‘Dat is mooi, Erik. De wodka is op.’
Erik keek weer twijfelachtig naar het plafond, nam vervolgens en slok en pakte zijn telefoon.
‘Dan ga ik mijn openbaring maar bekend maken bij de Haagse bierlijn.’
