Anderkaffer

wat na achteraf kwam

Wat na achteraf kwam

Ze begon langzaamaan te beseffen dat het wel goed was zo. Nu het moddergooien overliep in een strijd waarbij het einde steeds verder zoekraakte, was het misschien verstandig om dat einde er dan zelf maar aan te breien.
   ‘De eer aan jezelf houden,’ fluisterde het engeltje op haar schouder in haar oren. Ergens wilde ze ook wel de poging wagen om deze ruzie volwassen aan te pakken. Het zou namelijk de eerste keer zijn dat een ruzie met hem niet uitliep op een “Laten-we-maar-gaan-neuken-zodat-we-het-morgen-alleen-nog-over-de-unieke-standjes-kunnen-hebben-hashtag-soort-van-goedmaak-sekspartij.” De laatste keer was sowieso een gevalletje drama omdat hij dacht dat zij met harder bedoelde te zeggen dat zijn lul te slap zou zijn. Wat er weer voor zorgde dat de seks die bedoeld was om de ruzie te vergeten, een nieuwe oorlog ontketende.
   ‘Lief, ik denk dat het misschien beter is als wij,’ ze kapte de zin af en keek even twijfelend naar de deur.
   ‘Ik denk, en dat bedoel ik niet lullig, lief, maar ik denk dat,’ poging twee was al íets beter, maar wederom haakte ze af op ontevredenheid over haar eigen zinsopbouw. Driemaal zou scheepsrecht kunnen zijn.
   ‘Lijkt het jou ook niet beter als wij…’
Dit keer zorgde het doortrekken van de wc voor de onderbreking. Na wat geritsel met de riem, het wassen van de handen en de krakende vloerdelen richting de slaapkamer, deed Guus de deur open. Nog voordat ze zijn gezicht zag, vergat ze alles wat ze net als generale repetitie in haar hoofd voorbij had zien flitsen.
   ‘Wie denk je godverdomme wel niet wie je bent?’ Schreeuwde het engeltje en het duiveltje samen
   ‘Ik ben niet een of ander IQ-loos tuinhek waar je zo lomp mee om kan gaan?! Zie je mij nou echt als een achterlijk hompje vlees? Of ben ik gewoon een kringloop-achtige snuisterij voor jou?’
   ‘Lief, ik denk misschien dat het beter is als wij,’ nog voordat Guus zijn zin kon afmaken, stormde zij met gebalde vuisten af op Guus. Met tranen in haar ogen kwam zij, als in een slow motion scène uit de jaren tachtig, stapje voor stapje binnen handbereik. De stappen gingen harder, de tranen werden groter en de gebalde vuisten begonnen met elke naderende centimeter slapper aan te voelen. Voordat het letterlijk en figuurlijk uit de klauwen zou escaleren, gingen de armen van Guus open. En niet om vervolgens een hoek te geven ter verdediging. Niet om het universele gebaar te maken om iemand af te laten remmen, wat tevens ook het gebaar is voor buigen en blijkbaar een enkeling in de wereld weet welk gezicht je moet trekken om die twee gebaren van elkaar te onderscheiden.
   Guus zijn armen gingen open, omdat Guus wist in welke staat zij was. Zijn armen gingen open omdat exact deze situatie vaker was voorgekomen en dat hij ook vaker in haar schoenen had gestaan. Zo ving zij Guus vaak op en andersom idem. Dit was waar ze stonden in het leven. Zo dichtbij elkaar, terwijl ze wekelijks het idee hadden dat de afstand niet meer te overbruggen was.
 
‘Weet je nog, dat die gordijnen in de fik stonden? Dat wij er niks van merkten totdat Tante Renée de deur intrapte?’ fluisterde zij en terwijl ze lachend de situatie in haar hoofd terug zag, maakte Guus zijn vingertoppen al kriebelend het alfabet af op haar rug. Hij was bij de letter “g” en ook toen zag Guus het weer voor zich.
   ‘Of die keer dat we gingen ontbijten in een hotel waar wij helemaal niet sliepen en niemand het doorhad,’ zei Guus.
   ‘Tering! Ja! En zo luxe,’ antwoorde ze. ‘De “g”?’
   Ze begon wederom te beseffen dat het wél goed was zo. Ook al gooide het moddergooien af en toe roet in het eten, het klokje bleef nooit zo lekker tikken als dat het thuis, of in dit geval het hart van Guus, deed. Guus was al in coma, zoals zij dat noemde. Nog geen kanonskogel die zijn wilde dromen konden verstoren, alhoewel Guus, als hij wel wakker was nog meermaals zei ‘dat hij nog steeds droomde,’ op het moment dat hij naast haar wakker werd. ‘Cliché,’ antwoordde zij dan altijd, maar van binnen liet het haar eeuwige meisjesdroom telkens weer in vervulling gaan.
   ‘Guus! Geef mij seks.’
Guus geeft geen kick. Ze geeft hem een kus op zijn voorhoofd en slaat zijn arm om haar heen. Ze frommelt haar lichaam in die van hem en smelt samen terwijl ze al zuchtend van geluk in slaap dommelt.
 
Ze begon langzaamaan te beseffen dat het wel goed was zo. De avond was mooi, het gezelschap was fijn en het vooruitzicht was ook al niet zo somber meer. Net als dat ze het verleden met elk drankje een beetje meer los kon laten. Ze zat een potje mensen kijken te spelen als Tamara terugkomt van de wc met het wit nog onder haar neus en twee shotjes in elke hand.
   ‘Verkopen ze tegenwoordig suikerpoeder en dropshot op de plee?’
   Tamara knikte en propte de helft van de shotjes in haar hand.
   ‘Drinken jij! Dan krijg je zo nog een poedersuiker-toetje toe,’ zei Tamara terwijl ze met twee shotjes tegelijkertijd proostte en ze het vloeibare geluk een enkeltje slokdarm gaf.
   ‘Die dude zit echt de hele tijd te staren naar je, schat,’ zegt Tamara terwijl ze haar van achter omarmt en haar hoofd richting een half kwijlende jongen verderop stuurt. Blijkbaar had Tamara een beetje dropshot gemorst over haar handen, want dat plakt nu aan haar wangen.
   ‘Tammie. Het boeit mij niet, laten we gewoon een avondje losgaan zonder gasten.’
   ‘Maar we kunnen toch wel lekker pikpesten? Lekker gek maken en niks geven,’ zegt Tamara terwijl ze een flink overdreven knipoog geeft naar de flirt-gluurder en met haar tong de lippen ontdoet van de zwarte dropshot sporen op een sexy-achtig bedoelde manier.
   Tamara gaat zitten. Ze snapt Tamara ook wel, ze probeert haar alleen maar op te vrolijken. En dat lukt ook redelijk. Tot nu. Achter de jongen met staar ziet ze ineens twee mensen gaan zitten. Een iets te jonge blondine met iets te weinig stof aan het lijf en Guus. Alsof ze vol met een auto de Arc d’Triompf ramt. Alsof ruimtestation ISS op aarde neerstort en enkel en alleen op haar hoofd. Alles vervaagt in een slow motion beeld, haar hart gaat als een malle tekeer en de traanbuisjes lopen tot de nok toe vol. Waarom de fock moet dit nu gebeuren? Waarom moet die lul nou uitgerekend hier en vanavond een date hier moeten hebben? Zal het de eerste date zijn? Of neuken ze al een tijdje? Waarom is het godverdomme nou dat… Ineens krijgt ze van Tamara het puntje van een sleutel in haar neusgat geslingerd. Nadat ze een flinke nak nakt, schuift Tamara haar stoel zo dat ze Guus uit het oog verliest.
   ‘Inkakken is bijnakken,’ zegt Tamara met haar neus tegen die van haar gedrukt.
   ‘Laat het los, lief. Ja het is kut, ja het doet pijn, maar eerlijk? Als bestie moet ik je er wel aan herinneren dat jij degene was die hem dumpte. Maakt het niet beter, maar wel realistisch.’
   Ze voelde het witte goedje zijn werk doen en de tranen tegenhouden.
   ‘Je hebt gelijk. Echt. Laten we maar gaan pik pesten.’
 
   Ze had eindelijk het besef dat hij wel echt goed was zoals hij was. Maar achteraf, is altijd makkelijker balen.
Show More

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *