‘En daar sta je dan alleen.’
Ze hoorde deze zin van Robert Long via de speakers van iemand anders. Had ze het lastig mee, want ergens was zij al klaar met hem. Niet echt klaar met Robert, maar wel met die lul waarvan die speakers zijn. En dan was het ook een lul. Hij wist niet wat hij wilde, waar hij heen zou willen gaan en/of dat het World Trade Centre wel echt gevallen was. Terwijl hij zelf nog op het herdenkplek geweest is. Hij twijfelde eigenlijk ook niet aan de tragische dag van het vallen van De Tweeling, hij twijfelde meer aan de gedachtegang er achter. Van zowel de beweegredenen van deze actie als van de beweegredenen van de andere kant.Een goede kant kiezen is altijd een foute kant kiezen, maar dan blijkbaar vanaf de andere kant. Ongeloveloos, maar wel waar. En des te harder schreeuwen dat je geen kant wilt kiezen, maakt jouw standpunt steeds meer doen wegen.
‘En daar sta je dan alleen.’
De vervolgzin is: ‘Je kijkt verloren om je heen.’Niemand had dit mooier kunnen omschrijven dan Robert Long. Ook met de zin: ‘Schrappen, schrappen, schrappen’, uit een ander liedje van zijn (wijlen) Tsjechov, waar hij doelt op minder woorden, meer beter, is hij de koning te rijk. Spreekwoordelijk dan.
Ze hoorde het.
Ze voelde het.
Zij bedacht zich dat…
Nee, ze bedacht zich.
‘En daar sta je dan alleen.’
Zij wilde door, zij wilde zien wat ze met hem samen niet meer kon zien. Wel wilde zien, maar oprecht niet meer kon. En zelfs daar waar dit idee pijn deed, bleek het ook meer vreugde te bieden, maar dan op plekken die zij eerder niet meer zag.
En daar stond ze dan, alleen, maar nooit eenzaam en zeker niet op de meest verkankerde plek ooit.
Ze stond daar.
Zij. Alleen te zijn zoals zij was.
‘En daar stond ze, dan alleen.’
